Całe życie zawieszani Na sznurkach cieniutkich Czyimś ruchem poruszani Dla uciech malutkich Wszystko z drewna Więc drewniane życie Wciąż nie pewna w życiu dola twa A piosenka, którą tu słyszycie Dziś w drewnianej duszy Marionetki łka. Ludzie mówią, że nie mamy duszy Ludzie mówią, że nie znamy łez Lalki z drewna przecież nic Mieli na sobie liche chałaty i karabiny zawieszone na sznurkach. Kazali tacie uruchomić samochód. Kręcił korbą, ale się nie udało. Oni, że to sabotaż. „Ruki wwierch!”, wydali komendę i wycelowali w nas z karabinów. Myślałem, że nas zastrzelą. Wtedy zaczął się nalot samolotów i wszyscy padliśmy na ziemię. Poranek Dwójki: http://www.polskieradio.pl/8/196/Artykul/1391837,Przedwojenne-szlagiery-na-cale-zycie– Tych piosenek jest tak dużo, że będę je nagrywał już z Rok na całe życie. Nov. 27, 2020 USA 107 Min. PG-13. Twoja ocena: 0. 8 1 ocena. Dramat Romans. W rok, który jej pozostał postanawia dać jej „całe życie”. Ja najczęściej spotykam się ze sznurkiem wędliniarskim (1 mm – 2 mm) oraz sznurkami bawełnianymi 3 mm i 5 mm. Można też znaleźć 4 mm lub nawet 4,5 mm. Warto podkreślić, że im grubszy sznurek, tym szybciej wypracujemy wzór makramy, ale z drugiej strony drobniejszym sznurkiem można stworzyć piękną koronkową pracę. 1 - 2 mm. Ich pędy można prowadzić na sznurkach lub innych podporach. Ogórki na balkonie – możesz je mieć przez całe lato! Wraz z popularnością na życie w myśl filozofii zero waste Ngannou napisał o tym na swojej stronie w serwisie społecznościowym X, znanym wcześniej jako Twitter. 37-letni zawodnik przypomniał, że po każdej walce bokserskiej sportowcy są zawieszani na pewien czas z powodów medycznych i nie mogą walczyć w tym okresie. Liczne ślady nadziei ofiarowanej światu przez Boga możemy odnaleźć w wielu miejscach Pisma Świętego. Benedykt XVI zwrócił uwagę, że nadzieja jest czymś obiektywnym, rzeczywistym. Jest substancją, to znaczy fundamentem, podstawą, na której człowiek wierzący opiera całe swoje życie. Chrześcijańska nadzieja jest stałą łaską. 1. Całe życie zawieszani, na sznurkach cieniutkich, czyimś ruchem poruszani, dla uciechmalutkich. Tak tańczymy i śpiewamy, jak nam grają inni, i choć dziecidobrze znamy, nie jesteśmy już dziecinni. ref. Ludzie mówią, żenie mamy duszy, ludzie mówią, że nie znamy łez. Lalki z drewna przecież nic nie wzruszy, lalka nie ma serca. Śpiewnik na całe życie 100 i więcej piosenek na różne okazje. Grupa IMAGE sp. z o.o., 2011 . Preview this book PrsUT4. - Ohayo rzekł i ją przytulił na powitanie. Ta bardziej się zarumieniła. Zaśmiałyśmy się z Mikoto. - Co tam u ciebie Hanabero? - A nic Mi. Jutro pierwszy trening z drużyną. Tak więc nic ciekawego dattebane. A u ciebie? - Też przybliżyła się do mnie i zaczęła szeptać na Kiedy Obito zauważy co czuje do niego Tamiko? - Kiedy zrozumie, że Rin nie jest dla niego, lub kiedy ona nie odwzajemni jego uczuć wyszeptałam jej…. Wracałyśmy z Tamiko do domu. Było po 23 a ja musiałam się jeszcze wyspać. Otworzyłam jej drzwi, weszła a ja za nią. Zdjęłyśmy po cichu buty i ruszyłyśmy na palcach w stronę schodów. Gdy mijałyśmy salon ujrzałyśmy ten sam widok co wtedy. Minato całował Mihomi. Szybko zakryłam Tamiko usta, wzięłam na ręce i po cichu , ale szybko zaniosłam do jej pokoju. Usadziłam na łóżku i otoczyłam ramieniem. Ta się we mnie wtuliła i zaczęła płakać. Nie wiem dlaczego się tak zachowuje , ale pomogę jej. - Ciii….- powiedziałam i pogłaskałam ją po plecach. Siedziałyśmy tak kilka minut, zanim nie przestała. Okazało się , że zasnęła. Podniosłam ją ostrożnie, ułożyłam w łóżku, przykryłam kołdrą i zrobiłam coś czego się nie spodziewałam. A mianowicie pocałowałam ją w Dobranoc rzekłam i wyszłam na paluszkach z jej pokoju. Gdy się odwróciłam ujrzałam jak Mihomi i Minato trzymają się za ręce i idą w moją stronę. Szybko pognałam do mojego pokoju i na moje szczęście nie zauważyli mnie. Pośpiesznie się przebrałam i upadłam twarzą na poduszkę. Od razu zasnęłam…. Obudziłam się zlana potem. Tym razem śniło mi się, że jakaś postać mnie zabiera ze sobą do świata zmarłych. Spojrzałam na zegarek. Jest 3: 48. Jęknęłam. Dlaczego muszę się budzić tak wcześnie dattebane?! Podniosłam się z łóżka. Wzięłam strój do ćwiczeń i poszłam do łazienki. Wzięłam długi , uspokajający prysznic. Wytarłam się, ubrałam i zaczęłam rozczesywać włosy. Gdy poranną toaletę miałam za sobą , weszłam do swojego pokoju zostawić w nim piżamę i zabrałam plecak. Wyszłam na korytarz i zajrzałam mimo wolnie do pokoju blondynki. Spała. Zostawiłam jej karteczkę. „ Idę na pole treningowe poczekać na drużynę. Jeśli chcesz pogadać to przyjdź na 4 pole dattebane”. Wyskoczyłam przez jej okno i udałam się w stronę pola numer 4. Jeszcze nikogo nie było. Tym lepiej. Przywołałam do siebie dziewięć lisów. Każdy miał o jeden ogon więcej. Na moje ręce skoczył najmłodszy. - Ohayo powiedziałam głaszcząc liska za uchem. - Ohayo Kushina-sama. Po co nas przywołałaś? - Pomożecie mi podczas treningu dattebane. - Uuu….- rzekły zwierzaki. Zaśmiałam się i usiadłam pod drzewem. Na moje kolana wdrapały się czwórka i ósemka. Dwójka, trójka, piątka i siódemka siedziały po moich bokach, a dziewiątka usadowiła mi się na głowie. - Czy nie jest wam zbyt niewygodnie dattebane?- spytałam. Lisy zamerdały mi ogonami po twarzy. Zaśmiałam się i czekałam aż uczniowie przybędą. Gdy wybiła ósma ich nadal nie było. Wkurzyłam Wiecie co? Nie będziecie mi dziś potrzebni dattebane. Ale możecie powiedziałam podnosząc się z ziemi. Zwierzaki ze mnie zeszły i pozostały pod drzewem. Podeszłam do jednego słupa i usiadłam na nim. Czekałam tak jeszcze godzinę zanim te smarkacze raczyły się zjawić. Dostrzegłam też drużynę siódmą i drużynę drugą. Wściekła na maksa zeskoczyłam ze słupa i ruszyłam w ich stronę. Lisy się zaśmiały , a dziewiątka ruszył ze mną. Zatrzymałam się przed Minato. - Hej Kushina. Wcześniej zauważył. Dzieciaki się za nimi schowały. Tamiko się zaśmiała. - Nie twój interes Namikaze. Przesuń się bo chce dorwać bandę niedorozwiniętych bachorów rzekłam wkurzona i go ominęłam. Już chciały uciec, ale drogę im zagrodził dziewięć. - A wy dokąd?- spytał z rozbawieniem lis. Złapałam dzieciaki za fraki i pociągnęłam w stronę słupów. Lisy podbiegły. Wykonałam kilka pieczęci i każde z nich było przywiązane do słupa. - Mam nadzieje, że macie dobre wytłumaczenie na wasze spóźnienie dattebane. - No bo my…- panowie spojrzeli na dziewczynę. - Po prostu natknęliśmy się na nich i trochę pogadaliśmy. Poza tym to tylko drobne rzekła, a lisy się zaśmiały. - Miło nam było was poznać powiedziały z uśmiechami. - Drobne?! Drobne dattebane?! A jak pójdziecie na front i będziecie mieli ustalony czas zbiórki, aby wyruszyć i weprzeć inny odział to też użyjecie tego samego zdania „ To tylko drobne spóźnienie” i tym waszym spóźnieniem zapłacicie życiem waszych kompanów dattebane!! Tak więc nie mówcie mi , że to tylko drobne spóźnienie! Bo godzina taka krótka nie jest do cholery!!- krzyknęłam. Lisy znikły. Musiałam wziąć kilka uspokajających wdechów. Podeszłam do pobliskiego drzewa i ze złości uderzyłam w nie pięścią przebijając je na wylot. Uwolniłam te bachory, zamknęłam oczy, przyłożyłam do nich dwa palce i starałam się uspokoić. Tracę nad sobą panowanie przez te koszmary dattebane. Otworzyłam oczy i spojrzałam na swoich podopiecznych. Wpatrywali się we mnie tępymi spojrzeniami. - Możecie wracać do domów. Mam to w dupie jak traktujecie bycie shinobi. Ale ja nie mam zamiaru marnować swojego czasu na trenowanie takich bachorów jak wy odwróciłam się w stronę drzewa pod , którym leżałam. Westchnęłam i podeszłam do słupów. Dzieciaki odsunęły się od nich. Zaczęłam uderzać wewnętrzną stroną dłoni w słup. Nagle obok niego pojawiły się te smarkacze. - Czego dattebane?- spytałam z niechęcią w głosie. - Przepraszamy za nasze zachowanie. Jeśli zechcesz zostać naszą sensei to taka sytuacja się już nigdy nie powiedział Itachi. - przytaknęli mu pozostali. - A z skąd będę miała pewność dattebane? - Jeśli następnym razem to się powtórzy możesz z nas odpowiedział Izuna. - Popieram tych dopowiedziała Ayuma. - No dobra dattebane. Miałam dla was naszykowany test, ale go teraz nie zrobię. I nie powiem wam kiedy on będzie. Taka niespodzianka dattebane. No to zaczynamy. Macie zrobić 100 okrążeń dattebane. Ruchy!! - Hai!- krzyknęły i zaczęły wykonywać zadanie. Usiadłam na słupie , w który przed chwilą waliłam. Gdy skończyli ustawili się przede mną. - Pytanie. Potraficie kumulować czakrę w stopach dattebane? - Hai. - Dobra. W takim razie macie mi waląc dłonią rozwalić te słupy. O rzekłam zeskakując z tego na którym siedziałam. Skupiłam czakrę w dłoni i uderzyłam nią w słup. Rozwalił się na drobne Jasne? - Hai. - Dobra. Ja idę po wodę i bandaże dla was. Jak wrócę chce zobaczyć rozwalone ugryzłam się w palec i przywołałam Masz mieć na nich oko do mojego powrotu dattebane. - Jasne usłyszałam zanim nie ruszyłam w stronę miasta. Gdy byłam przy sklepach weszłam najpierw do apteki. - Ohayo. - Ohayo. W czym mogę służyć? - Chciałabym prosić sześć paczek bandaży dattebane. - Aż tyle? Dziecko co ty będziesz wyprawiać co?- spytała się mnie staruszka. - To nie dla mnie tylko dla uczniów. - Ile masz lat dziecko? - 16. - W takim młodym wieku i już posiada uczniów. Jedyną osobą , którą zna cała wioska , która ma swoją drużynę i to w twoim wieku dziecko jest Minato Namikaze. - Wiem dattebane. Ale z moimi umiejętnościami nadaje się na sensei. - A czy to nie będzie dla takiej młodej kobiety presja?- zapytała przyglądając mi się. - Nie. Całe moje życie jest pod presją. Więc to nie zrobi dla mnie, żadnej różnicy dattebane. - Proszę oto twoje bandaże dziecko. - Dziękuje. Ile płace? - Nic. To taki prezent. - Ari…. Arigato. Jeśli będę mogła się jakoś odwdzięczyć to proszę pytać o Kushinę Uzumaki. - Dobrze. Życzę udanego dnia słonko. - I powiedziałam na odchody. Ruszyłam w stronę sklepu spożywczego. Kupiłam dziesięć butelek wody i ruszyłam w stronę pola treningowego. Nagle drogę zastąpiła mi Mihomi. Nie wiem, ale nie chciałam z nią rozmawiać. Więc zwinnie ją ominęłam i ruszyłam w dalszą drogę. Nie dała za wygraną i złapała mnie za rękę, zmuszając abym się zatrzymała. - Co dattebane? Śpieszę się. - Na co? - Trening. - To może trochę poczekać. Przejdziemy powiedziała i pociągnęła mnie w stronę parku. Usiadłyśmy na oddalonej od ludzi ławce. - To co chciałaś dattebane? - Co cię ugryzło siostro? - Nic rzekłam odruchowo, chodź w gębi serca coś do niej miałam. Ale się tym nie przejęłam i olałam to dziwne uczucie. - Dobra. Ja wiem, że nie lubisz jak się ktoś o ciebie martwi, ale chyba własnej siostrze możesz powiedzieć. - Tak. Nie lubię jak się ktoś o mnie martwi , więc i ty przestań dattebane. Nic mi nie jest dobra? Jestem tylko zmęczona dattebane. Trudno mi się przystosować do tego, że za chwilę nie wyruszę do innej wioski z Tsunade poniekąd mówiłam prawdę. - No rzekła po czym nie uśmiechnęła się do Nie uważasz , że Minato jest słodki? - Co? Oczywiście, że nie!- ta się zaśmiała. - A ja uważam , że jest. A jak bosko powiedziała z rozmarzeniem. - Zaraz…. To wy jesteście parą dattebane?- wolałam się upewnić. - Nie oficjalnie, ale tak. - Moje gratulacje Mihomi. A teraz cię przeproszę, ale muszę iść na trening. Pewnie już marudzą lub się obijają dattebane. No to powiedziałam, podniosłam się z ławki i ruszyłam pędem w stronę pola treningowego. Dzieciaki waliły w słupy a do tego rozmawiały z drużyną Minato i Tamiko. Jęknęłam. Podeszłam do lisa, a ten złożył mi raport i zniknął. - No i jak wam idzie dattebane? - Nie da się tego zrobić sensei!- jęknęły jednocześnie. - Da się, ale trzeba mieć do tego podejście dattebane. - Pokażesz poprosił Izuna. - Jasne. To odsuń poprosiłam. Chłopak się odsunął a jego kompani przyglądali się moim Skupcie czakrę w dłoni i skoncentrujcie się aby w niej pozostała. Gdy wasza dłoń dotknie drewna wypuście czarkę wraz z uderzeniem. O rzekłam i pokazałam Teraz wy pierwsza poszła Ayuma. Zastosowała się do moich skazówek i udało jej się. Następny był Izuna, któremu też się udało za pierwszym razem. Gdy Itachi uderzył usłyszałam łamanie kości, a przy okazji drewna. - Brawo. A ty młody pokaż dłoń dattebane. - Ale jak usłyszałaś…. - Łamanie kości? Uwierz mi mam bardzo dobry słuch. No pokaż dattebane. A wy owińcie na razie dłonie bandażami i napijcie się wody. Dla każdego po poinformowałam uczniów. Itachi usiadł przede mną. Poszłam za jego przykładem i obejrzałam jego dłoń. Wyglądała na zdrową. Włączyłam oczy lisa. Shimatta!!! Szybko wyłączyłam wzrok lisa i pocałowałam chłopaka w nadgarstek. Czakra lisa przeszła do jego dłoni i naprawiła kość w mgnieniu oka. - Proszę. Już po wszystkim. Możesz nią ruszać Itachi?- sprawdził i uśmiechnął się. - Tak. Jak tak szybko uleczyłaś moją dłoń sensei? - Tajemnica rzekłam z Dobra na dziś to koniec. - CO?! Nie!!!! - Tak wam się spodobały treningi dattebane? - Tak. - No dobra. Zrobimy cztery sparingi i koniec. Muszę jeszcze coś załatwić dattebane. - Kushina a kiedy mnie nauczysz wiesz czego?- spytała Tamiko. - Jak z nimi skończę. Jeśli chcesz to możesz popatrzeć dattebane. - powiedziała z uśmiechem i usiadła obok mnie. Pozostali odeszli. - Dobra. Najpierw Ayuma i Izuna. Potem ja z Itachim. A następnie ja z Izuną, Itachi z Ayumą. A jutro zaczniemy od mojej i twojej walki młoda, więc się przyjrzyj jak będę im dawała w kość dattebane. - Jasne sensei. To chodź rzekła i ruszyła na środek polany ciągnąc za sobą Izunę. Przenieśliśmy się pod drzewo. Itachi rozmawiał z Tamiko i wydać było, że jest w niej zakochany. A ona tego nie widzi. Trzeba ją o tym powiadomić dattebane. Przypatrywałam się walce uczniów, a przy okazji zerkałam dyskretnie na dwójkę siedzącą obok mnie…. Wracałam z Tamiko do domu. Miałam nadzieje się wyspać. Weszłyśmy do domu i Mihomi powiadomiła mnie, że jestem wzywana do Hokage. No po prostu pięknie dattebane. Weszłam na górę do pokoju i się przebrałam. Gdy zbliżyłam się do drzwi dopiero wyczułam czyjąś obecność. Nagle ktoś mnie ogłuszył. Jedyne co widziałam to opaski shinobi z chmury…. Ocknęłam się. Byliśmy z dala od wioski. Nie czułam się na sile korzystać z czakry lisa. Związali mi ręce i kazali iść. Nic nie mówiłam. Byłam po raz pierwszy od bardzo dawna przestraszona.... szliśmy nie wiem ile czasu, gdy nagle się potknęłam i moje włosy zasłoniły mi pole widzenia. Właśnie włosy!!! Gdy ruszyliśmy w dalszą drogę niezauważalnie wyrywałam sobie włos i zostawiałam na drodze. Gdy byliśmy przy granicy opuściła mnie jakakolwiek nadzieja na to, że ktoś mnie szuka. Nagle chmury zasłoniły księżyc i nie było zbyt dużo widać. Cały czas szłam przed siebie. Nie patrzyłam czy ktoś jest przy mnie. - Jesteś ranna?- usłyszałam głos Minato. Zatrzymałam się i spojrzałam na niego. Chmury odsłoniły księżyc i mi się on ukazał. - Przybyłem cię powiedział. Uśmiechnęłam się i zaczęłam upadać na kolana. Złapał mnie zanim nie zetknęłam się twarzą z ziemią. Zamknął oczy i uśmiechnął się do mnie. - Już nic ci nie wziął mnie na ręce uwalniając przy okazji moje związane dłonie. - Czekaj!- zdążyłam powiedzieć, zanim nie wystrzeliliśmy w powietrze. Byliśmy na tarczy księżyca. Spojrzałam na jego twarz, i potem przeniosłam wzrok na jego dłoń. Trzymał w niej kosmyk moich włosów. - To przecież…- nie dokończyłam - Masz piękne włosy, dlatego zauważyłem je od razu. - To dlaczego mnie ignorowałeś? Poza tym moja siostra ma takie same. - Bo wiem, że jesteś silna fizycznie i mentalnie. Jednak teraz znajdowałaś się w wiosce, a nie na polu bitwy. Twoje dotychczasowe walki były nieco inne, więc… - Więc? - Nie chciałem cię stracić. - Nawet jeśli jestem obca? - Dlaczego tak sądzisz? Żyjesz w Wiosce Liścia, dlatego jesteś jedną z nas. A poza tym twoje włosy są inne niż twojej rzekł. Staliśmy na szczycie drzewa. Wiatr bawił się naszymi włosami. Patrzyłam na niego oczarowana. Nagle coś w moim sercu pękło. Nagle wszystko to co mnie nurtowało stało się jasne. Jestem w tym głąbie zakochana dattebane. Ale bez wzajemności. - Możemy wrócić do wioski dattebane?- spytałam. Czułam się niezręcznie w tej pozycji. - powiedział z uśmiechem i ruszyliśmy w dalszą drogę. Odruchowo się go złapałam. Nie wiem kiedy , ale zasnęłam z wykończenia. Obudziłam się jak Minato właził do mojego pokoju przez okno. - Gdzie ja jestem dattebane? - Bezpieczna w domu. - A czy… - Nikt nie wie. Tylko ja. Powinnaś się powiedział kładąc mnie na łóżku. - Dlaczego? - Co dlaczego? - Dlaczego to…. Nieważne. Mam nadzieje, że będziecie się dobrze razem czuć. No wiesz ty i Mihomi. Będziecie świetną parą dattebane. Dobranoc. - Dobranoc rzekł na odchody. Podniosłam się z łóżka, przebrałam w piżamę. Położyłam się z powrotem na łóżku. Przytuliłam twarz do poduszki, po moich policzkach nie wiem jakim prawem poleciały łzy. Przez całą noc nie zmrużyłam oka. Gdy tylko udało mi się zasnąć widziałam potwory, a gdy się budziłam płakałam i tak całą noc…. Przez całe trzy miesiące nie spałam, nie jadłam i za dużo nie mówiłam. Moje życie było bezbarwne a co każdą noc nawiedzały mnie te same koszmary. Mihomi nie wracała na mnie uwagi. Dla niej nic się ze mną nie działo. Leżałam na swoim łóżku. Patrzyłam tępym wzrokiem w sufit. Nagle moje oczy same się zamknęły i zasnęłam. „ Byłam w wiosce Wiru. Szłam w nieznaną sobie stronę. Znalazłam się przed skałą. Widniał na niej symbol mojego klanu. Odruchowo go dotknęłam i poprawiłam. Nagle skała się podniosła do góry. Zaciekawiona weszłam do środka. Głaz się od razu za mną zamknął. Ogarnęły mnie ciemności. Ruszyłam przed siebie. Nagle się o coś potknęłam, a przy okazji zapaliłam światło. Spojrzałam na rzecz winną mojemu upadku. Okazało się to częścią sukni! Podniosłam się szybko z ziemi i spojrzałam na siebie. Byłam w długą białą suknię. Była luźna. Złapałam za jej dół i ją rozprułam. Teraz sięgała mi do kolan. Miała długie rękawy. Miałam na stopach białe baletki. Ruszyłam przed siebie. Szłam, aż nagle nie wyskoczyła na mnie jakaś postać. Nagle coś ją zgniotło a jej krew prysła na moją sukienkę. Chciałam krzyknąć, ale się opanowałam. Ruszyłam w dalszą drogę. Do moich uszu doszedł dźwięk jakieś pieśni( Zafascynowana tą piosenką pędem ruszyłam za jej dźwiękiem. Po kilku minutach znalazłam się w jakieś Sali tronowej. Na tronie siedziała… marionetka podobna do mnie. Jej puste spojrzenie przeniosło się na mnie. Z gracją baletnicy podniosła się z tronu i podeszła do mnie. - Ach Kushina. Nareszcie mogę cię rzekła. To nie był na szczęście mój głos, ale gdzieś go słyszałam… - To ty śpiewałaś tę piosenkę dattebane!?- spytałam oszołomiona. - Tak. Czy możesz mi ją zaśpiewać moja droga? - Ale… - Spróbuj. - No dobrze westchnęłam. Zamknęłam oczy. Do moich uszu doleciały dźwięki Całe życie zawieszani, na sznurkach, cieniutkich, czyimś ruchem poruszani, dla uciech, malutkich. Tak tańczymy i śpiewamy, jak nam grają inni. I chodź dzieci dobrze znamy, nie jesteśmy już dziecinni! Ludzie mówią, że nie mamy duszy. Ludzie mówią, że nie znamy łez. Lalki z drewna, przecież nic nie wzruszy. Lalka nie ma serca, czy to prawdą jest. Całe życie zawieszani, na sznurkach, cieniutkich, czyimś ruchem poruszani, dla uciech, malutkich. Wszystko z drewna , więc drewniane życie. Wciąż nie pewna w życiu dola twa. A piosenka, którą tu słyszycie, dziś w drewnianej duszy marionetki łka… Ludzie mówią, że nie mamy duszy. Ludzie mówią, że nie znamy łez. Lalki z drewna, przecież nic nie wzruszy. Lalka nie ma serca, czy to prawdą jest. Ludzie mówią, nie znamy czułości. Ludzie mówią lalki nie kochają. Są drewniane, nie znają miłości. Mówią ludzie tak, czy rację mają….- zakończyłam i otworzyłam oczy. Marionetka przyglądała mi się bacznie. - Ty jesteś moją następczynią…. - Jaką następczynią dattebane? - Kushino Uzumaki. Zostałaś wybrana na królową powiedziała z powagą w głosie. Patrzyłam się w nią tępym wzrokiem. - To żart dattebane? - Nie. Ja też pochodziłam z tej wioski. Zostałam zrobiona dla pierwszego Uzukage. Nie mógł mieć z pierwszą żoną dzieci, więc stworzono mnie. Już w tej postaci. Miałam nauczyć się zapanować nad mocami demonów i mi się to udało. Z obawie mieszkańcy za panowania drugiego Uzukage uwięzili mnie tu. Wasz klan podstępem został zmuszony do założenia tej pieczęci. Tak samo jak ty pochodzę technicznie rzecz biorąc z klanu Uzumakich. Czekałam wiele lat, aż odnajdą moją następczynie. I to ty miałaś mnie zastąpić w wieku 16 lat. Twoja czakra jest wyjątkowa, nawet jak na nas wszystkich. Zapewne nikt nigdy nie spotkał się z taką czakrą jak twoja. I to dlatego zostałaś wtedy porwana moja droga. Zostaniesz moją zastępczynią? - Ja… ja….- nie wiedziałam co powiedzieć. Wzięłam uspokajający Ja… zastąpię cię… - Arigato. Zamknij oczy. Postaram się aby to nie bolało moja powiedziała. Zamknęłam oczy i jedyne co było słychać to mój krzyk…” całus minato z mihomi: Paroles de la chanson JDabrowsky Piosenka Drewnianych Lalek lyrics officiel Piosenka Drewnianych Lalek est une chanson en Polonais Całe życie zawieszani na sznurkach cieniutkich Czyimś ruchem poruszani dla uciech malutkich Tak tańczymy i śpiewamy jak nam grają inni I choć dzieci dobrze znamy nie jesteśmy już dziecinni Ludzie mówią że nie mamy duszy Ludzie mówią że nie znamy łez Lalki z drewna przecież nic nie wzruszy Lalka nie ma serca czy to prawdą jest Całe życie zawieszani na sznurkach cieniutkich Czyimś ruchem poruszani dla uciech malutkich Wszystko z drewna więc drewniane życie Wciąż niepewna w życiu dola trwa A piosenka którą tu słyszycie Dziś w drewnianej duszy marionetki łka Ludzie mówią że nie mamy duszy Ludzie mówią ze nie znamy łez Lalki z drewna przecież nic nie wzruszy Lalka nie ma serca czy to prawdą jest Ludzie mówią nie znają czułości Ludzie mówią lalki nie kochają Są drewniane nie znają miłości Mówią ludzie tak czy racje mająDroits parole : paroles officielles sous licence Lyricfind respectant le droit d' des paroles interdite sans autorisation. Jesteś ciekawy, jak inni postrzegają Twojego bloga? Chcesz dowiedzieć się, czy powinieneś/powinnaś coś edytować, usunąć, dodać? Zastanawiasz się, czy popełniłeś/aś jakieś błędy? Załoga naszej ocenialni { pomoże Ci rozwiać wszelkie wątpliwości, zanalizuje treść, wyłapie słowne potyczki, przyjrzy się dokładnie Twemu szablonowi i ramkom, doradzi Ci, jaki napis na belce będzie odpowiedni, postara się zrozumieć adres i przesłanie bloga. Jesteś na to gotowy? Wspaniale! Nie czekaj i zgłoś Przepraszamy za spam, wiemy, jak bardzo potrafi człowieka zirytować, ale myślimy, że rozumiesz, iż czasem bez niego nie da się przekazać innym usług ocenialni. Jeśli uważasz to za stosowne, to skasuj komentarz zaraz po REKRUTACJA OTWARTA! Szukamy chętnych do pracy z nami – szczegóły na stronie Ocenialni w zakładce „Rekrutacja”. Zapraszamy!OdpowiedzUsuńChcesz dowiedzieć się, co inni myślą o Twoim opowiadaniu? Czujesz, że robisz coś nie tak lub czegoś w nim brakuje? A może szukasz rady kogoś, jak dalej pociągnąć historię? Te i inne argumenty kierują Cię do ocenialni Niebieskim Piórem. Zgłoś swoje opowiadanie do oceny! [ na mojego bloga. Piszę ff o tematyce Dramione, ale z perspektywy Draco. Akcja dzieje się w czasie wojny z Czarnym Panem. Jak będziesz mieć czas i ochotę to wpadaj i komentuj : że zostawię ślad, więc zostawiam :) Być może Ty, lub ktoś z Twoich czytelników się skusi na nutkę zakazanej miłości, połączonej dużą kontrowersją i owitej grubą nicią tajemnicy. Charlotte Bright to młoda, siedemnastoletnia uczennica drugiej klasy liceum. Jej życie nie jest jakieś spektakularne, ciekawe i niesamowite. Lotte jest zwykłą nastolatką, mieszkającą wraz ze zwariowaną matką Teresą w niewielkim domku jednorodzinnym. Ma jedną, jedyną przyjaciółkę Sarę - rozpieszczoną, bogatą blondynkę, która mówi co jej ślina na język przyniesie i cichego wielbiciela - kolegę z tylnej ławki, skrytego, rudego Bartka. Krótko mówiąc nic nadzwyczajnego... aż do czasu. Pewnego dnia najprzystojniejszy nauczyciel w całej szkole proponuje Charlotte indywidualne, nadprogramowe zajęcia z języka angielskiego. Od tej chwili życie siedemnastolatki obróci się o sto osiemdziesiąt stopni. Robert jako nauczyciel ma nienaganną opinię, jest szanowany i podziwiany, jednak czy prywatnie również taki jest? Co połączy belfra i naiwną licealistkę? Czy dziewczynie uda się odkryć mroczny sekret pedagoga, a przede wszystkim - czy spotkanie Roberta i Charlotte jest aby na pewno przypadkowe? Co połączy Sarę i jej przyszywanego brata Arka? Jaki sekret będą skrywać przed całym światem? Wiele tajemnic, sprzeczności i niedopasowań. Wiele zawirowań, błędów i łez, a to wszystko za sprawą jednego uczucia - miłości. "- Kim ty jesteś Robert? - zapytałam ze łzami w oczach. To mnie przerastało. -Twoim koszmarem, Lotte -rzekł wyraźnie załamany. -Powiedz mi prawdę -zażądałam. Na proszenie było już za późno. Robert ukrył twarz w dłoniach i westchnął ciężko. Potem opuścił ręce, a po jego policzku spłynęła jedna łza. -Znałem cię, Lotte jeszcze zanim ty poznałaś mnie -wyznał w końcu. -Nasze spotkanie nie było przypadkowe. Od samego początku byłaś głównym elementem mojego planu -osunęłam się na rogówkę patrząc na mojego nauczyciela z niedowierzaniem. -Jakiego planu? -zapytałam może ciut za ostro, ale w obecnej sytuacji nie potrafiłam inaczej. -Byłaś częścią mojego planu zemsty, Charlotte -odpowiedział ze smutkiem. -Dzięki tobie miałem ukarać pewnego człowieka za wszystkie krzywdy jakie mi wyrządził, a zamiast tego zakochałem się w tobie bez pamięci ..." na krótkie opowiadanie zatytułowane "Zima" | zginą zepchać strach i ból na drugi plan, starała się zrozumieć, w jaki sposób zostały znalezione, ale nie potrafiła. W jej głowie raz za razem pojawiała się wizja, w której te potwory ją obezwładniają, jak wyrywają ją ze słodkiej krainy snu, jak wpada w histerię i krzyczy, sparaliżowana strachem. Musi wrócić do sypialni po swoją nieludzkie wspomnienie sprzed czterech lat powróciło, żeby zakończyć to, co zostało zaczęte."OdpowiedzUsuńZapraszam na "Love is weakness" | Lestrange – pozornie zwykła arystokratka, której przeznaczeniem było poślubić Regulusa Blacka i stać się śmierciożercą – zgodnie z planami jej rodziców i wedle oczekiwań Czarnego Pana. Ale pozory dojdzie do ślubu Sonii i Regulusa? Co z jej rodzeństwem: Rabastanem i Rudolfem? Jakie relacje łączą ją z Bellatrix i Amycusem? Czy wróci na ostatni rok w Hogwarcie? Zakazana miłość dwóch kobiet przetrwa liczne próby, którym poddawany jest ich związek?Na te i inne pytania odpowiedzi znajdziesz na Love is wekaness. Nie wahaj się – pozwól sobie na przygodę. Poznaj historię Lestrange’ów i ich córki, Sonii. OdpowiedzUsuńUwaga Wiliams jest zwyczajną nastolatką mieszkającą w małej miejscowości Donovan to demon będący na usługach zła. Na wskutek okrutnego żartu świat tych dwojga spotyka się ze Raven okazuje się być inne niż myślała, a zło od początku czaiło się blisko pojawia się namiętność wszystko jeszcze bardziej się komplikuje przez mroczne przeznaczenie zachowa się Raven, kiedy odkryje, że od niej zależą losy całego Nick rzeczywiście porzucił ścieżkę zła, by być u jej boku? A może wszystko było od początku grą, by doprowadzić do ich zagłady?Jeżeli jesteście ciekawi zapraszam na nowe paranormalne opowiadanie pt. „Granice uczucia” na adres: życzy przyjemnej Jesteś moją Jesteś moim Skrzydeł( się kiedyś, skąd biorą się u motyli takie piękne skrzydła? Dlaczego, będąc ubrane w przecudne wzory, niektóre z nich żyją ledwie dobę?PW* to organizacja zajmująca się malowaniem motylich skrzydeł, zgadza się! Są na całym świecie. Wszędzie. Tu też. Być może to właśnie Twój sąsiad jest członkiem PW i porankami, gdy jeszcze słodko chrapiesz, wyciąga pędzel i maluje. Kto wie?Niewielka, bo trzyosobowa grupa - trzynastoletnia Monika, niemowa Adam oraz roztrzepany Radek - przenosi się z miasta na odległą wieś, a raczej zabitą dechami dziurę, by zająć się motylami, które pozostawił Ernest Lisiński. Mężczyzna zmarł ze starości. Ktoś musi zająć się brudną wita ich zasadami, których trzeba przestrzegać, inaczej czeka ich niemiła niespodzianka. Kto wie, czy to właśnie nie trzepot motylich skrzydeł jest sprawcą wszystkich nieszczęść na ziemi?Chodź, opowiem Ci, jak to było naprawdę.*PW - Painted Wings - Malowane SkrzydłaOdpowiedzUsuńZAPRASZAM DO ZAPISYWANIA SIĘ, PO WCZEŚNIEJSZYM ZAPOZNANIU SIĘ Z REGULAMINEM!!! Czasy huncwotówOpis: To lato było trudne dla Genevieve. Najpierw przeprowadziła się na całkiem inny kontynent. Londyn wydawał się jej całkiem obcy i dziwaczny, a Szkoła Magii i Czarodziejstwa Hogwart, do której miała zacząć uczęszczać od września, śmiertelnie nudna. To tego ta cała wojna z niejakim pierwszego dnia przekonuje się, że Hogwart nie jest taki, za jaki go miała. Czwórka chłopców, znana również jako Huncwoci, od pierwszego dnia umila wszystkim życie, a Geneviev łamie wszelki Gryfońskie zasady mając przyjaciół wśród pozoru wszystko wydaje się piękne i ładne, ale czy nowi przyjaciele Genevieve pozostaną z nią, gdy dowiedzą się, jaki sekret skrywa rodzina Villborn?Serdecznie zapraszam :)OdpowiedzUsuńChcesz sprawdzić poprawność swojego opowiadania? Wyeliminować błędy interpunkcyjne, literówki i powtórzenia? Masz wątpliwości co do wykreowanej postaci, a może chciałbyś przedyskutować z kimś kwestie fabularne? Zapoznaj się z podstronami naszych bet!Chcesz razem z nami współtworzyć Betowalnię? Lubisz czytać opowiadania i pomagać innym? Masz już doświadczenie w betowaniu, a może chciałbyś rozwijać swoje umiejętności? Zapraszamy na podstronę Nabór!LINKAtria AdaraOdpowiedzUsuńZapraszam na swojego bloga: toczy się za czasów pierwszej wojny czarodziejów. Główną bohaterką jest Sabrine, którą poznajemy w momencie, kiedy została pozbawiona tego, co najbardziej kochała - swoich przyjaciół. Pogrążona w rozpaczy i zaślepiona chęcią zemsty postanawia dołączyć się do Lorda Voldemorta, by wraz z nim pokonać mordercę swoich bliskich - Albusa Dumbledore' tajemnice skrywa rodzina Sabrine? Kim jest szlama na dworze Czarnego Pana i więzień w Azkabanie? Czy dziewczynie uda się wymierzyć sprawiedliwość?Zapraszam na historię pełną zagadek, zwrotów akcji i tajemnic. Nie zabraknie w niej także motywu przepowiedni a także namiętnego romansu!Pairing: VoldemortxOCOdpowiedzUsuń„Nie jesteś zabójcą.”Co by było, gdyby Draco Malfoy na Wieży Astronomicznej zgodził się na propozycję Dumbledore’a i trafił pod opiekę Zakonu Feniksa? Czy ta decyzja go uratuje? Czy uda mu się pokonać klątwę śmierciożerczej przeszłości? Czy Zakon poradzi sobie bez swojego założyciela i w porę odkryje szpiega, który ukrywa się w jego szeregach? I wreszcie, czy Harry Potter pokona Tego, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać, skoro tym razem wszystko potoczyło się inaczej?Alternatywa siódmego tomu. Opowieść o wojnie. Opowieść o życiu, śmierci i miłości. Opowieść o tym, jak decyzja jednego nastolatka może zmienić bieg historii. Smocza Nigdy nie łaskocz śpiącego smoka! Czym właściwie jest? To najzwyklejsza zagadka, czekająca na rozwiązanie. Lata temu Caspian zarzekał się, że swojej przyszłości nie powierzy eliksirom. Dobrze pamięta, jak w czasach szkolnych uciekał z lekcji w całości poświęconym właśnie im. Jednak, los jest zmienny i lubi żartować z ludzi. Teraz Caspian pełni funkcję profesora... i to czego? Eliksirów, zupełnie jak przed laty jego ojciec. Jest oziębłym i przeważnie doskwierającym człowiekiem, nie cierpiącym zwłoki, jak i młodej nauczycielki mugoloznawstwa. Po prostu, Caspian nienawidzi życia. Ku jego niezadowoleniu, razem z pozostałymi opiekunami domów, oraz dyrektor McGonagall musi udać się na Turniej Trójmagiczny, który w tym roku odbywa się w Durmstrangu. Ku jego zaskoczeniu i wiecznemu niezadowoleniu, Czara Ognia wybrała właśnie jego...Co, lub kto za tym wszystkim stoi?Serdecznie zapraszam: OdpowiedzUsuńCzołem, Potteromaniaku!Nazywam się Lily i podobnie jak Ty uwielbiam Harry'ego Pottera. Z początku opierałam się wyłącznie na książkach, filmach i opowiadaniach, jednak z czasem doszłam do wniosku - czemu nie pójść o krok dalej? Zaczęłam szukać czegoś więcej i w taki sposób trafiłam do Akademii Magii Ramesville, gdzie dowiedziałam się, że to, co znamy z książek o Harrym to niewielka część całości. Doświadczyłam tam wielu ciekawych rzeczy, nauczyłam się zaklęć, transmutacji czy starożytnych run, poznałam mnóstwo fantastycznych stworzeń, a ponadto nawiązałam wspaniałe teraz przychodzę do Ciebie z zaproszeniem do zapisania się do Akademii. Byłoby okropnie samolubne z mojej strony, gdybym nie podzieliła się swoim odkryciem z innymi fanami HP. > Chcesz poznać magię i umieć czarować? > Masz po dziurki w nosie swoich wrogów i z chęcią byś się ich pozbył? > Marzy Ci się podziwianie świata z powietrza i chciałbyś dosiąść swojej pierwszej miotły, a następnie wzbić się w powietrze? > Fascynują Cię magiczne stworzenia i chciałbyś je bliżej poznać? Przelecieć się na hipogryfie czy smoku?Jeśli choć na jedno z powyższych pytań odpowiedziałeś pozytywnie, to znaczy, że Świat Magii jest dla Ciebie. Nie zmarnuj swojej szansy na to, by zostać czarodziejem i zapisz się do Ramesville już dzisiaj! Rozpoczęcie roku szkolnego już w najbliższą niedzielę, tj. 9 września!Czekamy na Ciebie!OdpowiedzUsuń